دل نوشته های من...
درباره وبلاگ


آری... آغاز دوست داشتن است... گرچه پایان راه ناپیداست... من به پایان دگر نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست...

پيوندها
دخمل جیگل طلا
مخاطبـــــــــــ خــــــــــــاصی ندارد
مااااااااا 4 نفر
علی همیشه تنها میماند
دریــــایــی آبـــی
رادیوی اینترنتی هر روز به روز
شوری سنج اب اکواریوم
کمربند چاقویی مخفی

تبادل لینک هوشمند
برای تبادل لینک  ابتدا ما را با عنوان دل نوشته های من... و آدرس shabahang2011.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.









آمار وب سایت:  

بازدید امروز : 2
بازدید دیروز : 2
بازدید هفته : 4
بازدید ماه : 4
بازدید کل : 2556
تعداد مطالب : 21
تعداد نظرات : 51
تعداد آنلاین : 1


نويسندگان
ققنوس

آخرین مطالب
<-PostTitle->


 
شنبه 23 مهر 1390برچسب:, :: 6:4 :: نويسنده : ققنوس

 

 قاصدک هان!.....

چه خبر آوردی؟....

از کجا وز که خبر آوردی؟.......

گرد بام و بر من بی ثمر می چرخی....

انتظار خبری نیست مرا!....

 

 
شنبه 23 مهر 1390برچسب:, :: 5:53 :: نويسنده : ققنوس

 

چوپان قصه دروغگو نبود،

او تنها بود،

از فرط تنهایی فریاد گرگ سر می داد،

افسوس که کسی تنهایی اش را درک نکرد

و همه در پی گرگ بودند.

در این میان فقط گرگ فهمید چوپان تنهاست...

 

 
شنبه 23 مهر 1390برچسب:, :: 5:46 :: نويسنده : ققنوس

 می گویند...

رهایش کن!!!

عاشقی عاقبت ندارد!!!که ندارد!!!

...

اما هیهات گوش دل عاشق من بدهکار نیست که نیست!!!

نمی فهمند دوستش دارم..

و جان میکنم!!

اما دل, هرگز!!!

 
جمعه 22 مهر 1390برچسب:, :: 15:58 :: نويسنده : ققنوس

 

تو از دردی كه افتادست بر جانم چه می دانی؟
دلم تنها تو را دارد ولی با او نمی مانی
تمام سعی تو كتمان عشقت بود در حالی
كه از چشمان مستت خوانده بودم راز پنهانی
فقط يك لحظه آری با نگاهی اتفاق افتاد
چرا عاقل كند كاری كه بازآرد پشيمانی؟

 

 
جمعه 22 مهر 1390برچسب:, :: 15:13 :: نويسنده : ققنوس

 

     خبر این بود که استاد مرده است

     باغ سرسبز ادب پژمرده است

     خبر این بود که قناری کوچید

     نغمه پرداز بهاری کوچید

     ناگهان از همه شیون برخاست

     ناله ها از تو و از من برخاست

     سینه ها از شرر آه بسوخت

     هر که شد زین خبر آگاه بسوخت

     آن یکی گفت که استادی رفت

     شعر را پایه و بنیادی رفت

     دیگری گفت دریغا ، افسوس

     نیست دیگر شب ما را فانوس

     گذرم دوش به خاکش افتاد

     می رسد این سخن از آن استاد:

     تا که بودیم ، نبودیم کسی

     کشت ما را غم بی همنفسی

     تا که رفتیم همه یار شدند

     خفته ایم و همه بیدار شدند

     قدر آئینه بدانیم چو هست

     نه در آن وقت که افتاد و شکست

     ...